پولاریس

بچه که بودم  یه عروسکی داشتم اسمش پریچهر بود خیلی دوستش داشتم وقتی همه ی سن هام  درخواست دوستی با من رو پس میزدن با اون حرف میزدم

بهش باور داشتم فکر میکردم که  زنده است قلبش میزنه ،حرفامو میفهمه و محبتم رو احساس میکنه اما ضربان قلبش رو از من مخفی  میکنه

 اونقدر بهش وابسته شده بودم که نگو!

اون شده بود پری جادویی زندگیم از اونایی که چوب دستی شون رو تکون میدن و بعد همه چیز طبق جادوی اونا دچار تغییر میشه

هر وقت ناراحت بودم پیشش میرفتم  پریچهر نقش کسی رو بازی میکرد که دل منو شکسته با این تفاوت  که تو بازی  قلبم رو نمی شکست مرهم زخمم میشد ...

اونقدر همه چیز خوب پیش میرفت که خودمم گول می خوردم یادم میرفت که بازیه و سناریو های ساختگی تویِ ذهنم واقعی تر از هر واقعیتی میشدن که طعمشون رو تا به حال  چشیده بودم 

 همه چیز خوب بود تا روزی که پریچهر رو گم کردم حس بدی داشتم حس مادری که بچه ی خودش رو در زیر پوست سیاه این شهر گم کرده 

فکر میکردم رفته، فکر میکردم از وجود من  و از دردهای تکراریم خسته شده و منو  ول کرده 

چند سال گذشت اما من هنوز جای خالیه پریچهر رو توی قلبم احساس میکردم جای خالیش هر لحظه بیشتر از قبل روح سرشار از دردم رو نشخوار میکرد

یه روز تو مدرسه وقتی که دوستم داشت به خودش عطر میزد بوی عطرش برام خیلی آشنا بود

یه بویِ ساده نبود

بو یِ پریچهر رو میداد و منو یاد لحظاتی انداخت که حتی دیگه یادم نبودن وقتی راجب این موضوع به بابام گفتم گفت که مگه نمیدونستی عطر ها  این خاصیت رو دارن 

هر عطری یه خاطره ای با خودش داره وقتی از دوباره بوش میکنی یادآور یه سری از اتفاقا میشن 

راجبش تو اینترنت خوندم راست بود...

عطر ها  همیشه با بو هاشون گمشده ترین خاطرات و لحظات رو به یادت میارن

موسیقی هم همینطوریه...

از اون به بعد عاشق گل نرگس شدم ..چون پریچهرم همون بو رو میداد ..

مثل عطر دوستم....

اما بازم درد دلتنگی من نسبت به پریچهر رو آروم نکرد 

هرگز نمی تونستم خودمو با بوی اون عطر آروم کنم بیشتر وجودم رو آزار میداد حتی بیشتر از نبود پریچهر

فکر کردن به اینکه عطرش هست اما خودش نیست آزارم میداد  

وفکر کردن به اینکه چیزی که تو ذهنم دارمش اما تو واقعیت نیست خیلی بیشتر....

میدونی بعضی چیزا بهتره تو همون گذشته بمونن 

هر چقدرم که نبودشون دردناک باشن 

اگه صلاح بود که باشن و میتونستی اونارو داشته باشی

هیچ وقت از دست نمی دادیشون...

اگر من هم پریچهر رو از دست نمیدادم 

شاید  هیچوقت یاد نمی گرفتم با خیلی از چیز ها تو زندگیم کنار بیام...

چند شب پیش خواب های خیلی بدی دیدم وقتی بیدار شدم برای خالم تعریفش کردم
ته حرفام بهش گفتم تو خوابم خودم نبودم یکی دیگه شده بودم حتی چهرمم دیگه مال خودم نبود انگاری  وسط یه جنگ بودم ، همه اشفته بودن حتی درو دیوارای خونه ...
بهم گفت تو از تغییر کردن میترسی..
بهش گفتم نه من از تغییر کردن نمی ترسم !از اینکه دیگه خودم نباشم میترسم،
از اینکه دیگه خودمو نشناسم..!.
گفت نه تو از تغییرکردن  میترسی این ترس در  یه گوشه از وجودت لونه کرده....
دیشب بازم همون خواب رو دیدم تو یه مکانی بودم که درو دیواراش بوی ناامیدی میدادن و منی که هرچی تو آینه به خودش نگاه میکرد خودش رو نمی شناخت نه چهرش مال خودش بود ،نه صداش و نه حرفاش فقط یه جسمی بود که می دونست مال خودشه...
اونقدر تو خواب ذهنم مشغول بود که بعید میدونم که اون لحظه روحمم مال خودم بوده یانه... 
حالا که فکر میکنم اره شاید من از تغییر کردن  میترسم 
و این حس اون گوشه ای از وجودمه که هنوز نشناختمش...
خیلی دردناکه که سعی کنی هر چیزی رو تو زندگیت به خوبی بشناسی و درک کنی
در حالی که حل نشده ترین معمای زندگیت خودتی...

بچه که بودم همیشه بهش نگاه میکردم تا تمام حرکات و رفتار هاشو به خاطر بسپارم تا یه بار اونارو ناخواسته تکرار نکنم  تا  یه روزی شبیهش نشم !
اون برای من نمادی از ادمهایی بود که جسم و روحشون بوی تعفنِ سرکوب و نادیده گرفته شدن ، بدی و بی استعدادی رو  میدن...
فکر میکردم اگر تمام چیزهایی که مشخصه ی شناخته شدن اون هستن رو فاکتور  بگیرم به خود رویاییم نزدیکتر میشم حداقل یکی شبیه به اون نمی شم !
روز ها میگذشتن و من هی بزرگ و بزرگ تر میشدم با مغزی که به افکار پوچ شبیه اون نشدن ختم میشد  ، به خودم افتخار میکردم جوری که خودم رو هیچوقت دارای نقص نمی دونستم چون تنها نقصِ توی زندگی من اون بود نه اینکه  به من بدی کرده باشه نه... چون دیگران میگفتن که اون بده ...
تا به یه نقطه ای رسیدم که منم شدم یک آدم بد از اون کسایی که همیشه سرکوب میشدن  بابت انتخاب هام بابت رویاهام بابت رفتارهام بابت چیزهایی که حتی بخشی از من نبودن !
باعث شد کلی فکر کنم به اینکه آیا من خودم رو خوب نشناختم و دیدگاه من نسبت به خودم با  بقیه فرق داره ؟ یا اینکه من آدم بدی نبودم و او هم  همانند من آدم بدی نبوده ؟

آیا او هم همانند من قربانی تفکرات و حرفهای آدم هایی شده بود که نه براساس شناختنش بلکه براساس تفکراتی که خودشون میخواستن در رابطه با اون  باور کنن قضاوت شده نمیدونم اما به یک نتیجه ای رسیدم که همه ی آدمها زمانی بد میشن که اونی که ما میخوایم نباشن اگه بخوام دقیق تر بگم طبق معیار ما نباشن ...
این معیار ها گاهی ریشه در علایق شخصی داره و گاهی هم  در روابط و نفرت ها ...
گاهی هم هیچ دلیلی نداره یعنی ما دلمون میخواد از یک آدمی بدمون بیاد یا تحمل پذیرش و باور اینو نداریم که آره اون یک فرد خوبه!
حتی خیلی های ما بعد از خوندن این مطلب شاید از اینکه باور کنیم که ماهم از این دسته افراد  هستیم جا بزنیم ...(آره خیلی سخته که آدم تو این موارد هم با خودش رو راست نباشه )
تحملش سخته  که به این پی ببری که کل عمرت خودت رو بر اساس چیزهای اشتباهی پرورش دادی
شاید آدمها و محیط تاثیر زیادی روی شخصیت و رفتار ما بزارن اما این ما هستیم که واقعا انتخاب میکنیم که میخوایم چی باشیم ...

گاهی وقتا همه چیز اونقدر سخت میشه 

که تورو سرشار از پوچی میکنه 

جوری که به یه نقطه ای می رسی 

که  فقط نفس کشیدن به یادت میاره که تو هنوز زنده ای...

اما اینو هم بدون نفس کشیدن خیلی ارزشمنده 

آدمای زیادی در حسرت اینن ک کسایی رو که خیلی دوست داشتن و جاده ی زندگیشون به آغوش اونا ختم میشده رو از دوباره ببینن و وجود سردشون رو با نفس های های   اونا گرم کنن

خوشحال باش که نفس میکشی و قبل از اینکه بخوای ناامید بشی به این فکر کن چند نفر با نفس های تو وجود شون رو سرشار ار گرما و محبت میکنن؟!:))

چرا ما آدما همیشه به چیزایی که همیشگی نیستن دل میبندیم و از چیزهایی که همیشگی هستن دوری میکنیم یا نادیده میگیریمشون؟!
مثل آدما،حس های بد ،درد ها،کلماتی که با هر بار تکرار شون یه زخم جدید بر روح و روان مون ایجاد میشه...
و در عین حال از وجود خودمون دوری میکنیم
قبول دارم انسان کامل نیست و در کنار چیز هایی که با اون ها در زندگی مواجه میشه کامل میشه و معنا پیدا میکنه
اما چه چیزی در زندگی هر انسانی جز خودش همیشگیه ؟!
کسی که هر لحظه هستش کسی که همراه باهات میخنده گریه میکنه تجربه میکنه یاد میگیره ....
کسی که این همه مدت باهات بوده لایق این نیست که توی دنیات جا بگیره ؟!
سختی های زندگی هر انسانی از موقعی شروع شدن که از خودشون دور شدن موجودیت خودشون رو وابسته به چیزهایی میدونستن که نه تنها همیشگی نبودن بلکه سمی بودن...
کمی خودت رو در دنیای خودت جا بده  بغلش کن بگو میدونم که اینجایی میدونم که همیشه باهامی دستت رو بزار رو شونه ی خودت و بگو به اندازه ی تمام سال هایی که تنهات گذاشتم هواتو دارم :) 
به قول یه نفری خودت رو دوست داشته باش مگه خودت چشه:)❤️

+یگانه تو بودی که نوشته بودی حس میکنی من ازتو بدم میاد و برام بی ارزشی؟

-اره

+چرا همچین حسی داری؟

-نمیدونم 

+مگه میشه حتما یه دلیلی داره 

-گاهی وقتا آدم هیچ کلمه ای برای حس هایی که داره پیدا نمی کنه 

فقط حس میکنه و منم این رو از عمق وجودم حس کردم

+فکر کنم تو فقط به کمی زمان احتیاج داری تا آروم بشی آدما وقتی ناراحتن همه چی و همه کس دلشونو میزنه اینطور نیست؟

-......

+به نظرت یه آدم  برای آروم شدن کسی که یه سال ازش کوچیک تره چه پیشنهاد دیگه ای میتونه بده؟

-شاید همین که به زمان نیاز داره کافی باشه و منم به زمان نیاز دارم بیشتر از هرچیز دیگه ای....

پی نوشت :

امیدوارم وراجی هام اذیت تون نکنه 

چون فکر کنم اینجا تنها جایی که برام باقی مونده 

تا کمی افکارم رو آروم کنم......

چه فرقی بین حس مرگ و زندگی کردن مثل یه مرده متحرک هست؟

این روزا از همه فاصله گرفتم دست خودم نیست....میترسم از حرف زدن از اینکه بازم دلم بشکنه و دلایلش رو پوچ بدونن یا بازم بترسم از گفتنشون...

بعضی از ادما هم دیگه دل زدم کردن ....با رفتاراشون با حرفاشون 

ترجیح دادم بجای اینکه با «ز»بابت رفتار های بی ادبانه ی همیشگیش قهر کنم نادیده بگیرم سرد بشم باهاش ....

فکر کنم  این کار بهتری باشه....

ای کاش میتونستم خودمو از حافظه ی تمام آدما پاک کنم....

اگه از خودم دورت میکنم ناراحت نباش....خوشحال باش:)من ادم بدی نیستم و این نشون دهنده ی این نیست که تو بدی...

فقط حس میکنم این کار بهتریه:)

 من خودم جز افرادیم که وقتی با یک واقعیتی رو برو میشم که حداقل با پیش بینی و خواسته ام هم راستا نیست اون رو مثل یک پتک تو سر خودم میزنم و اونقدر بزرگش میکنم ،که  هم من  و هم دنیام رو در خودش می بلعه ....

اما واقعا واقعیت چیه ؟!

واقعیت از نظر من یک چیز متغیره و با توجه به افکار و عقاید افراد معنای متفاوتی پیدا میکنه و یک سری مفاهیم جدید رو در خودش گسترش میده، پس واقعیت گستره ای از افکار و حس های متفاوتیه که انسان ها میخوان در رابطه با محیط یا  بقیه باور کنن;  بزارید یک مثال بزنم مثلا ما زمانی خیلی از آدم ها رو بد میدونیم که طبق معیارها و سلیقه ی ما نباشن پس شاید خیلیا اصلا بد نباشن ...

مثلا من خودم در بازه ای از زمان دچار اضافه وزن بودم و البته  هنوزم هستم!

بیشتر آدما و شاید بهتره بگم تقریبا همه ی آدما  من رو دارای عیب میدونستن و تنها حسی که به من داشتن حس ترحم و تنفر بود انگار که من یک فردیم که از جامعه جداشده و با اون ها خیلی خیلی متفاوته اونقدر به این حرف ها و تمسخر های اونا گوش دادم تا اینکه حسی که نسبت به خودم داشتم شبیه حسی شد که اونا به من داشتن...

اما الان اینطوری نیست من چاقی رو یک عیب نمیدونم یک انتخاب میدونم و خیلی خودم رو با ارزش تر از حرف هایی که اونا میزدن میدونم ....

میدونید آدما یه روزی میفهمن که خیلی چیزا نیستن حداقل چیزهایی که بقیه میگفتن نیستن !

و هیچ واقعیتی واقعی نیست و تنها اون چیزی که تو میخوای باشه و اتفاق بیفته میشه واقعیت و مفهوم تو زندگیت