پولاریس

 

قبلا خیال میکردم که خوشبختی جامی ست  که در دست بدها پر است و در دست خوب ها ترک خورده گویی که انگار همیشه خوبی در دل یک شیب پنهان اتفاق می افتد  اما حال می فهمم که خوشبختی نه پیاله ای ست که پر میشود و نه دستی که چیزی را می گیرد خوشبختی یک هذیان آرام است ترکیبی از  نیاز های هر فصل یک روح که هر کس آن را به شکلی میبیند و اگر دیگری خوشبختی و نیاز ها را در دل چیز های متفاوت تر از نیاز های ما  جستجو کند و در آیینه ی پس کوچه های افکار  ما لبخند نزند او را ناسپاس می نامیم و حتی شاید نادان!

خوشبختی مجموعه ای از اتفاقات بزرگ و کوچک است که گاهی به قید قرعه به اسم  مشت های آزمند و گرسنه ای می افتد که همه چیز را به غارت می برند حتی اگر یک تکه سنگ بی مصرف باشد تا فقط لحظه ای حس تهی بودن خود را  آرام کنند 

اما حقیقت اینجاست که هیچ فتحی برایشان رستگاری نمی آورد و زخم های پنهانشان با هیچ دستاوردی التیام نمی یابند آدم های بد فقط سنگین تر می شوند نه خوشبخت تر و آدم های خوب آرام آرام فرسوده تر می شوند زیرا فرصت ها و بخشی از  خود را در مسیر جستجوی معنا و عدالت به جای می گذارند و اسیر دست نامردمان می شوند 

اما در نهایت جهان هر دو را به یک مسیر تاریک می کشد یکی با آتشی  از جنس صداقت می سوزد و دیگری با طمعی که هر لحظه روحش را نشخوار میکند  زیرا بن ریخت جهان را کمبود و خلاء رقم می زند و هر موجودی در کشاکش پر کردن خلاء خویش می سوزد یا می بلعد و بقا نام این تباه رقصی ست میان این دو تهی ناهمسان ! 

و خوشبختی تنها وعده ی دروغینی ست که برای کشاکش بقا و نبرد میان این دو تهی ناهمسان به آدمی می دهند  دمی کوتاه از رضایت در میانه ی یک تهی ابدی تا موجود بتواند در تضاد همیشگی اش  خوش باشد و در همان حال این نارضایتی اش را به دوش بکشد