پولاریس

ساعت چهار صبح از شدت استرس تمام بدنم می‌لرزید با اضطراب یکی‌یکی شماره‌ی اطرافیانم رو می‌گرفتم تا فقط مطمئن بشم که حالشون خوبه

بابام برای یه کاری رفته سفر و قرار بود امروز برگرده ولی الان در دسترس نیست مامانمم با این اوضاع عجیب و غریب سه تا شیفت شب پشت سر هم بهش دادن بدون حتی یه لحظه مرخصی

فشار روحی این روزها نفس کشیدن رو برام سخت کرده امشبم فقط من و خواهرم تو خونه‌ایم دور از آدمای مهم زندگی‌مون و هیچ خبری نداریم که کجان یا تو چه وضعیتی هستن

راستش نمی‌دونم این کشور کی قراره روی آرامش رو ببینه کی قراره یه روز فقط یه روز بدون اضطراب و دلهره بگذره چرا همیشه مشکل مال این تکه‌ی نقشه‌ست

خسته‌ام واقعاً دیگه طاقت شنیدن هیچ خبر تازه‌ای رو ندارم

در امتدادِ سکوت‌هایی که سال‌هاست بین من و خودم کشیده‌ام

چیزی فرو ریخت…

بی‌صدا.. بی‌هشدار…

شبیه ستونی از خاکستر که از درون پوسیده

و تنها با نگاه کردن فرو می‌ریزد

من…

محکومِ تبعید از خویش بودم

در تبعیدی که با امضای ترس و تربیت و تردید

خودم صادرش کرده بودم

هیچ‌وقت بلد نبودم با «من بودنم» آشتی کنم

از نامم، از صدایم، از حضورم شرم داشتم…

یگانه؟

نه، من بیشتر شبیه جمعی از نادیده‌ها بودم

همیشه در حال قیاس، همیشه در حال کم آوردن…

و این قیامتِ خاموش

با قساوتی نرم

ذره ذره مرا از پا انداخت

در روزهایی که جهان لبخندهای مصنوعی‌اش را به صورتم کوبید

من خودم را پشت نقاب‌هایی از واهمه پنهان کردم

از آینه‌ها فاصله گرفتم

از صداهایی که دوست داشتن را بلد بودند

و در نهایت

از تکه‌تکه‌های متلاشی‌شده‌ی خودم نیز بریدم

چه دشوار است وقتی نه دشمنی هست و نه نبردی

اما تو هر روز با خویشتنِ زخمی‌ات درگیر باشی

و خونت را با لبخند پنهان کنی

اما حالا

در خرابه‌های روحم

جوانه‌ای مردد سر برداشته…

نه از جنس امید

بلکه از تبارِ فهمیدن

فهمیدنِ اینکه

من، با تمام نقص‌ها و ناکامی‌هایم

زنده‌ام

و این زیستن اگرچه لنگ‌لنگان

اما اثباتی‌ست بر مقاومتِ خاموش یک انسان

انسانی که دیگر نمی‌خواهد

در حاشیه‌ی خودش قدم بزند

انسانی که به آهستگی دارد

ویرانه‌های درونش را

با دستان خودش مرمت می‌کند

همیشه دوست داشتم زودتر بزرگ بشم  فکر میکردم وقتی به این سن برسم دیگه همه چیز واضح میشه دیگه میدونم که چه چیزی درسته و چه چیزی غلط 

فکر میکردم بزرگ شدن یعنی بلد شدن  همونطور که مامان جای تک تک ادویه های توی  کابینت رو میدونست منم می فهمم که راه حل مشکلات زندگیم چیه....

فکر میکردم روزهای بزرگسالی بوی پتوهای نو و خوشرنگی رو می‌دن که مامان  همیشه توی کمد دست‌نخورده برای مهمون‌ها نگه می‌داشت تمیز، مرتب، بی‌چروک و آماده‌ی یک لحظه‌ی خاص

اما الان که بزرگ شدم فهمیدم که اشتباه فکر میکردم خیلی اشتباه...

الان که بزرگ شدم حتی جای ادویه های مختلف رو بارها و بارها فراموش میکنم و گاهی دستم میره به سمت قفسه ای که نباید!گاهی چیزهایی رو میخوام که نباید...گاهی راه هایی رو میرم که نباید...

الان که بزرگ شدم به نظرم اون پتوها زیادی خوشرنگ نبودن و حتی دیگه بوی کهنگی میدن 

الان که بزرگ شدم میفهمم زندگی یه مشکل ساده مثل سردرد نبوده که با خوردن یه مسکن خوب بشه الان میفهمم که زندگی یک مسئله ی حل شدنی نیست بلکه در واقع مجموعه ای از سوال های بی جوابه ...یک مسیر بدون نقشه مثل یه اسمون مه آلود نه اونقدر واضحه که بفهمی چرا و نه اونقدر کم رنگ که بتونی نادیده بگیریش

اما حالا که بالاخره بزرگ شدم میدونم که زندگی یه مسئله ی بی جوابیه که فقط جریان داره 

مثل نسیمی که برای لحظه ای موهام رو نوازش میکنه و قبل از اینکه بفهمم چیشده در دوردست ها گم میشه ..مثل سایه ای که با غروب کم کم در تاریکی حل میشه 

مثل چایی گرمی که با گذر زمان سرد میشه

اما با همه ی اینها هنوزهم مطمئن نیستم که واقعا بزرگ شدم  گاهی اوقات حس میکنم همون بچه ی بازیگوش دیروزم که با چشم هایی در جست و جوی یه جواب به یه نقطه ی نامعلوم خیره میشد .....

پی نوشت : راستش خیلی دلتنگ اینجا شده بودم حس میکنم نسبت به وبلاگ شرطی شدم و اگر اینجا نباشم نوشتن افکارم به اون صورتی که دوست دارم برام سخت میشه طوری که بعد از اینکه از اینجا رفتم تا الان دست به قلم نشده بودم چندباری سعی کردم بنویسم اما اصلا خوب نشدن  ...برای همین فهمیدم که انگار وبلاگ بخشی جدا نشدنی از منه برای همین تصمیم داشتم برگردم اما نمیدونستم کی ....میگفتم شاید چندسال دیگه اما یهویی حس کردم که نیاز دارم یه چیزی بنویسم و افکارم خیلی وقته که روی هم تلنبار شدن

این چند مدتی که نبودم توی کانالم مطلب میذاشتم و واقعا برام مهم بود و دوستش داشتم مخصوصا مخاطب هایی رو که کانالم رو دنبال میکردن واقعا برام باارزش بودم گاهی اوقات توی سخت ترین شرایط پیام های خیلی قشنگی دریافت میکردم یا حتی یه اهنگ... اما یهویی بخاطر یکسری آدم نادرست مجبور شدم فعالیتش رو متوقف بکنم اما سر این قضیه اونقدر ناراحت بودم که حتی حساب کاربری تلگرامم رو هم حذف کردم نمیدونم ممکنه که یه روزی از دوباره برم سراغش یانه اما هنوزم سر این قضیه به قدری ناراحتم که دیگه فکر نکنم فعلا حتی دلم بخواد که سمت تلگرام برم اما تصمیم گرفتم که گاهی وقت ها مثل گذشته اینجا بنویسم ...

پی‌ نوشت : درود امیدوارم حال دلتون خوب باشه:)

خیلی سعی کردم بنویسم ولی ایده ای برای نوشتن به ذهنم نرسید اما یادم اومد که یه بار یکی از نویسنده های بیان که اسمشون رو متاسفانه یادم نمیاد

به جای نوشتن چیزی فقط عکس آپلود کردن و به نظرم کار جالبی اومد و تصمیم گرفتم که منم همین کار رو بکنم...

پی نوشت دو : بنده یه کانال تلگرام زدم 

اگر دوست داشتید خوشحال میشم که جوین بشید:)))

اگر در رابطه با کسی دچار سوءتفاهم میشید به جای قضاوت کردن بهش بگید 

به جای قضاوت کردن بهش بگید 

بهش بگید 

بهشششش بگیددددد.. 

زندگی چرخش داستانی خیلی غیر منتظره ای داره 

گاهی وقت ها به روند نسبتا ثابتی که داره عادت میکنم اما در نهایت طوفانی از اتفاقات غیر منتظره زندگیم رو به طور کامل در خودش می بلعه و تنها کاری که میتونم بکنم اینکه سعی کنم به تغییرات جدید ایجاد شده عادت کنم و دلایل جدیدی برای ادامه دادن و بقای خودم پیدا کنم

نمی تونم بگم که خیلی هوشمندانه عمل کردم اما خداروشکر هنوزهم دلایلی برای لبخند زدن دارم :)

تقریبا بعد از سه ماه رفتم پیش ونیز تا دیدم محکم بغلم کرد و بعد گفتش که نه مثل اینکه سراب نیستی...!

وقتی رفتم توی اتاقش دیدم که روی دیوار پر از کاغذ و روزنامه دیواریه و کلی کتاب جدید خریده بود گفتش که از دوباره داره زبان المانی میخونه و تقریبا تا یکی دوسال اینده کارهای مهاجرتش هم اوکی میشن و بالاخره بعد از این همه سال تلاش میتونه از ایران بره

از بابت اینکه از دوباره وارد مسیر اصلی زندگیش شده و داره هدفمند پیش میره خیلی خوشحال شدم اما یهویی غم عجیبی رو توی قلبم حس کردم و سعی کردم که جلوی اشکهام رو بگیرم اما اخرش رفتم توی بالکن و کلی گریه کردم  

بیشتر کسایی که می شناختم یا مهاجرت کردن یا برای ادامه ی زندگی رفتن به یه شهر دیگه اما هنوز به این غیبت کردن ها عادت نکردم یادمه وقتی خاله بهاره هم میخواست بره همین حس رو داشتم یادمه که کل روز هیچی نخوردم و برای اینکه جلوی رفتنش رو بگیرم در خونه رو قفل کردم و نصف روز رو جلوی در نشستم اما هیچکدوم از اینکار ها فایده نداشت و دلایلی که برای رفتن داشت از وابستگی من بیشتر بود 

اما عجیبه که هنوزم رها کردن ادمها و عادت کردن به نبودشون اینقدر برام سخته 

مامانم میگه در اینده قراره که خیلی راحت تر با این مسائل کنار بیام چون حتی اگر ادم های مهم زندگیم تصمیم به مهاجرت نگیرن بازهم یه فاصله ای بینمون ایجاد میشه چون اولویت ادما همیشه در حال تغییره .....

با وجود اینکه سر این قضیه یکمی حالم گرفته شد اما بقیه ی روز رو به خوبی گذروندم 

باهمدیگه فیلم دیدیم و رفتیم روی پشت بوم  کلی عکس گرفتیم البته از بین این همه عکس سهم من همون یه دونه عکس اول پست بود

چون من اون دوست فداکاریم که کف زمین می شینه تا از اون یکی عکس بگیره سر یکی از ژست هایی که گرفته بود نزدیک بود که پرت بشم پایین اما چیزی که اعصابم رو بهم می ریزه اینکه نصف عکسایی که گرفتم رو پاک کرد و گفت حس میکنم خوب نیفتادم 

امروزم به سرعت گذشت و تمام شد ...

این پست بمونه به یادگار از اخرین روزای دومین دهه ی زندگیم :)

..

فکر میکردم که گذر زمان پذیرش این موضوع رو برام آسون تر می‌کنه اما سخت در اشتباه بودم هر ثانیه که می گذره نسبت به چیزایی که میبینیم بیشتر احساس تعلق خاطر میکنم و همزمان غم عجیبی رو در قلبم حس میکنم شاید خنده دار به نظر برسه اما با وجود اینکه ناامیدی تمام وجودم رو احاطه کرده ولی کمی امیدوارم برای همین هنوزم قرص هایی که دکتر تجویز کرده رو سر وقت میخورم و شب ها با خدایی که به سختی حضورش رو در زندگیم حس میکنم صحبت میکنم 

این روزا چیزای زیادی هست که دوست دارم ببینمشون اینقدر زیاد که با خودم می گم تو این ۱۹ سال واقعا چیکار کردی؟

حس میکنم علاوه براینکه این دنیا زیادی بزرگه منم درست زندگی نکردم فقط انگار سعی کردم یه جوری این مسیر رو ادامه بدم... مثلا هیچوقت لحظه ی طلوع آفتاب رو ندیدم و هیچوقت به بخاری که خیلی آروم از سطح قهوه ام بلند میشه و در فضا پخش میشه دقت نکرده بودم هیچوقت به جز رنگ مشکلی و خاکستری لباس دیگه ای تنم نکردم هر چی بیشتر بهش فکر میکنم این هیچوقت ها زیاد و زیاد تر میشن طوری که دیگه حتی انگشت های دست و پاهام برای شمردنشون کم میان ....

دیروز در راه برگشت به خونه وقتی داشتم بین انبوه جمعیت له میشدم یهویی چشمام رو بستم و خودم رو به پاهام سپردم به امید اینکه بتونن به بهانه ی مقصد دلخواهشون راهی رو برای رهایی پیدا کنن اما پیشرویم در حد دو قدم بود و ناگهان افتادم رو زمین در همون حال به آدم هایی که از کنارم گذر میکردن نگاه میکردم و در نهایت یه نگاه به خودم انداختم که چقدر ضعیف به نظر میرسم اون لحظه حتی خودمم نمی تونستم به خودم کمک کنم ...

لحظه ای که چشمام بازن احساس امنیت میکنم اما درست لحظه ای که می بندمشون احساس بدی وجودم رو فرا می گیره ....

امروز داشتم به الف می گفتم که اگر روند درمانم شکست بخوره تقریبا تا لحظه ی آخر زندگیم در بی خبری نسبی بسر می برم اگر مامانم ناراحت باشه و الکی بگه حالم خوبه نمی تونم بفهمم که راست می گه یا نه دیگه نمی تونم بفهمم شمعی که داره روی کیکم آب میشه چه رنگیه یا وقتی سی یا چهل ساله شدم چه شکلیم

همه‌ی اینا بهم احساس بی هویتی میدن وقتی حرف زدنم تمام شد بهم گفت که چند روز پیش با چند تا از دوستاش کافه رفته بوده بین اون همه هیاهو یه آهنگ خیلی قشنگی داشته پخش میشده که اسمش رو هم نمی دونسته با وجود اینکه چندین روز گذشته بازهم اون آهنگ داره تو ذهنش پخش میشه و بهش حس خوبی میده در ادامه گفت که وقتی برای اولین بار طلوع خورشید رو هم دیده همین حس رو داشته و حتی تا انتهای روز که آسمون کاملا سیاه شده بوده خورشید توی قلبش درخشان بوده 

فکر میکنم حق با الف باشه ...

شاید تهش شکست بخورم و آسمون چشمام سیاه بشه اما خورشید توی قلبم همچنان درخشانه و هیچوقت غروب نمی کنه.. هیچوقت

پ.ن: راستش حس میکنم این بدترین متنیه که تاحالا نوشتم...

متاسفانه بدجور مریض شدم برای همین نوشتن یکمی برام سخت بود اما تلاش خودم رو کردم که یه چیزی بنویسم چون به نظرم خیلی چالش قشنگیه خیلی ممنونم از یاسمن عزیز که من رو به این چالش دعوت کرد :)

منم هر کسی که این پست رو داره میخونه به این چالش دعوت میکنم ...

جنگ پایان خواهد یافت و رهبران با هم گرم خواهند گرفت و باقی می‌ماند آن مادر پیری که چشم به راه فرزند شهیدش است و آن دختر جوانی که منتظر معشوق خویش است و فرزندانی که به انتظار پدر قهرمانشان نشسته‌اند. نمی‌دانم چه کسی وطن را فروخت اما دیدم چه کسانی بهای آن را پرداختند...

- محمود درویش

یادمه وقتی کلاس اول بودم خاله بهاره و خاله آزاده به همراه داییم مادر بزرگم رو راضی کرده بودن که یه خونه ی جدا بگیرن و یه زندگی نسبتاً مستقلی رو شروع کنن خوشبختانه خونه ای که گرفته بودن به بیمارستانی که مادرم در اونجا کار میکرد نزدیک بود برای همین گاهی وقت ها وقتی شب کار بود من رو می برد پیششون خاله ام برام کلی برگه و مداد رنگی خریده بود به علاوه ی سی دی کارتون پت و مت :) 

یه بار که قرار بود بعد از مدت ها برم پیششون بارون شدیدی داشت میومد به قدری شدید بود که  حتی شیشه ی آپارتمان رو شکسته بود و بین خرده شیشه ها یه پرنده افتاده بود 

وقتی رفتم سمتش دیدم که هنوز زنده ست ولی بالش شکسته بود دورش یه پارچه تاب دادم و باخودم بردمش 

تا خود صبح ازش مراقبت کردم و سعی کردم گرم نگهش دارم اما یهویی خوابم برد وقتی از خواب بیدار شدم دیدم که نیستش و فهمیدم که مرده ....

کلی گریه کردم و بعد شروع کردم به نقاشی کشیدن چون فکر میکردم که به دستش می رسه 🚶

راستش این قضیه رو فراموش کرده بودم تا اینکه داییم بعد از این همه سال اون نقاشی رو بهم نشون داد  اما بعد از دیدن نقاشیم انگار یهویی همه چیز رو با جزئیات یادم اومد خیلی حس عجیبی داشت...

ترجمه😂:اولین روزی بود که یک بلبل پیدا کردم و خیلی خوشحال شدم اما اون بالش شکسته بود تا قلبش ترک خورده بود بعد فردا مرد خیلی گریه کردم همه اش با خودم می گفتم تو زنده ای دلم میخواست اون زنده باشد 

این هم نقاشی من درباره ی بدبختیام که همیشه برایم اتفاق می افتد

چیزی که بین یگانه ی ۱۹ ساله و ۶,۷ ساله مشترکه اینکه هردوشون حس میکنن خیلی بدبختن🚶اما واقعا برام سواله که جز این قضیه مشغله ی ذهنی من در اون بازه ی زمانی چی بوده که اینقدر احساس فلاکت میکردم😂 

پ.ن: نکته ی قابل توجه اینکه نقاشی کشیدنم از اون موقع تا الان تغییر خاصی نکرده:))

چطوری جای مهری که باهاش نماز میخونن روی پیشونیشون می مونه اما جای قاشقی که در هر ساعت از شبانه روز باهاش غذا میخورن روی زبونشون نمی مونه ؟