پولاریس

این چندمین تولدی بود که پیشمان نبودی داشتم به این فکر میکردم که اگر اینجا بودی دوست داشتی کیک تولدت چه مزه ای باشد یا موقع فوت کردن شمع ها در دل چه آرزویی میکردی 

دوست داشتم اینجا باشی و کلماتی که پس از تو جاماندند را به زبان می آوردم تا شاید بکاهند دردی را که سالهاست در گوشه ای از قلبم لانه کرده است

عجیب نیست ؟اینکه همه چیز تغییر کرده است همانند تصویر آخرین باری که تو را دیدم  و حتی صدایت را هم به سختی به یاد می آورم اما هنوزهم این فقدان بی آلایش و تغییر باقی مانده همچون زخمی که هیچ زمان کهنه نمی شود و هیچ خنده ای آن را نمی پوشاند

همه می گفتند که زمان همه چیز را خواهد شست پس تو چرا در من رسوب کردی؟!... همچون سایه ای که حتی تاریکی هم نمی تواند آن را سرکوب کند همچون جمعه ی تلخی که حتی صبحگاهان شنبه هم نمی توانند آن را شیرین کنند 

هنوز هم گاهی مادربزرگ به من می گوید که این بار حتما گوشت های توی خورشت ات را بخور تا قوی بشوی و از بقیه ی بچه ها کتک نخوری ! من هم فقط لبخند میزنم و به این فکر میکنم که او هنوز نمیداند که دیگر بزرگ شده ام و مرا همانند یک کودک میبیند همانطور که تو مرا می دیدی...

مثل قبلا که هر وقت مرا می دیدی شعر بی معنی ای را که در عالم بچگی ساخته بودم را باهم می خواندیم « تخم مرغ گندیده بوی دلهک میده »  و ساعت ها ، روزها و هفته ها فارغ از زمان و دنیا باهم به آن شعر  بی معنی می خندیدیم خنده هایی که آن روزها تمام غم های کوچک مرا می شست و با خود میبرد 

آیا اگر هنوز اینجا بودی غم های بزرگ امروز هم مثل غم های کوچک دیروز به همین آسانی از یاد می رفت ؟

راستش وقتی تو را از دست دادم اول از دنیا متنفر شده بودم و با او قهر کرده بودم با جهانی که هنوز نفس میکشید و از این خشمگین بودم که چرا هنوز هوا روشن میشد ؟چرا باران می بارید ؟  چرا پرنده ها نجوا میکردند ؟

و سپس از خودم متنفر شدم زیرا هنوز نفس میکشیدم  ، گرسنه میشدم ، غمگین میشدم ،می خندیدم  و هنوز می توانستم سرما و گرما را حس کنم  و درون من نیز همانند جهان حس زندگی دمیده بود....

شاید هیچگاه این حرف ها را نشنوی اما میخواهم بدانی که تو هیچگاه در من نخواهی مرد تو برای من همانند روشنایی ای هستی که هیچگاه خاموش نمیشود و آدمی که دیگر هیچگاه تکرار نمیشود 

پ.ن:

چند سال پیش دایی و پدر بزرگم رو بخاطر سرطان که توی خانواده مون ارثیه از دست دادم 

برای من شوک بزرگی بود و تا حالا آدم های نزدیک زندگیم رو از دست نداده بودم یادمه وقتی فهمیدم که داییم سرطان داره بهش هیچی نگفتم باهاش صحبت نکردم و یواش یواش فاصله بیشتر شد اونم بخاطر اینکه حس میکردم اگر چیزی بهش بگم ممکنه حس کنه که بخاطر ترحمه من هیچوقت درست حرف زدن رو بلد نبودم چون پشت دلایل احمقانه ام قایم شده بودم  و فقط بلد بودم که فرار کنم اما تهش گوشی رو برداشتم و بهش زنگ زدم و گفتم که حالت خوبه و اونم در جواب گفت که بهتر از این نمیشم و خیلی خوشحال بود و هی تشکر میکرد که زنگ زدم و هر لحظه بیشتر از قبل حس میکردم که آدم مزخرفیم ...

بعد از اون دیگه هیچوقت نتونستم باهاش صحبت بکنم و چند روز بعدش فوت کرد 

من موندم با کلی حرف های نگفته و آدمی رو از دست داده بودم که دیگه هیچوقت برام تکرار نمیشد بعد از اون خودم رو تنبیه کردم و هرچیزی که توی ذهن و قلبم بود به آدما میگفتم طوری که انگار دیگه کنترلی روش نداشتم بدون اینکه به هیچ پیشامدی فکر کنم فقط میخواستم از اون حس بد رها بشم و از تکرار میترسیدم

همه ی اینا رو گفتم تا بگم که اگر مثل من هستید اینطوری نباشید شاید بازهم توی این مورد مزخرفم 

اما حرفی که باید بزنید رو بزنید کسایی که باید رو در آغوش بکشید و بغل کنید چون آدما تموم میشن و زندگی زیادی کوتاهه برای خودم شاید سخت گذشت اما وقتی به گذشته نگاه میکنم میفهمم که سریع تر از اون چیزی که فکر میکردم گذشته و شاید دوتا دم و بازدم دیگه بکنم ببینم که همه چیز تمام شده ...

این روزها یه حس عجیبی باهامه چند وقت پیش نشستم پست‌های قدیمیم رو خوندم… همونایی که نوشته بودم دارم به هجده سالگی نزدیک میشم و از استرسش می‌گفتم حالا چند ماهه که بیست‌ویک سالم شده  واقعا گذر زمان چیز عجیبیه مثل آبی که از لای انگشتات سر می‌خوره و هرچی بیشتر بخوای نگهش داری زودتر میره شاید برای همینه که هرچی سن میره بالا این عددها کم‌کم بی‌معنی‌تر میشن

یادم میاد یه‌بار یکی از آشناهای خانوادگیمون که پنجاه‌و‌هشت سالش بود فوت کرد و بابام گفت که خدا بیامرزتش جوون بود اون موقع از این حرفش خیلی تعجب کردم ولی حالا وقتی که خودم از این طرف ماجرا بهش نگاه می‌کنم می‌فهمم که منظورش چی بوده

با این حال هنوز به اون جایی نرسیدم که گذر زمان برام کاملا بی‌اهمیت باشه هر بار که یادم میاد بیست‌ویک سالمه یه چیزی تو دلم فرو می‌ریزه با خودم میگم این همه سال چی کار کردم؟ خیلی از تجربه‌هایی که آدمای دیگه دارن رو من نداشتم بیشترش رو فقط نفس کشیدم… با استرس‌های همیشگی فکرای بی‌پایان و یه جور حس گیر افتادن

راستش بزرگسالی مثل یه بازیه که قوانینش رو هیچ‌کس از قبل بهت نمیگه یهویی باید یاد بگیری که چطوری از پس قبض‌ها بر بیای چطور کار پیدا کنی و حتی شادی‌هات هم باید از فیلتر حساب و کتاب رد بشن و همین وسط تو هنوز داری سعی می‌کنی بفهمی واقعاً کی هستی و چی میخوای باشی ... من؟ بیشترش رو با تردید گذروندم انگار وسط یه تاریکی ایستاده بودم که آخرش پیدا نمی‌شد مسیر های زیادی رو شروع کردم که حتی نمی دونستم که به کجا ختم میشن !

میانجی مرگ بودن برای دیگری تقدیس میشود اما تصمیم فردی برای خاموشی خود به مذمت کشیده میشود آتش اگر گلویی جز گلوی جمع بسوزاند زبانه‌اش حرام است تکه پاره شدن آن هم فقط برای نجات فردی دیگر تطهیر دارد اما ترکیدن درون یک ذهن گناه است ! سنت  معنابخشی به مرگ را قدرت می‌نویسد و قدرت نمی‌تواند اجازه دهد مرگ از انحصار روایی‌اش خارج شود هر آنچه  که کنترل‌ناپذیر باشد تهدید است و از این حیث  خودکشی تهدید است نه برای خدا بلکه برای روایت...روایت قدرت ...روایت سلطه... روایت مردمانی که فرار از نشخوار ذهنی را گناه میدانند 

 تقدس قربانی از آن‌جاست که نفع می‌رساند اما خودکشی خطرناک است چون صرفاً خروج است خروج از قرارداد خروج از داستان خروج از مصرف...

آن‌که جانش را برای نجات دیگری می‌دهد فداکار  است چون بدنش سرمایه‌گذاری شده اما آن‌که جانش را برای خلاصی خود می‌گیرد بدهکار است چون بدنش را از بازار بیرون می‌کشد نظام معنا فقط به مرگی حق می‌دهد که برای توده است نه برای تن اگر برای جمع بمیری ستایش می‌شوی اگر برای خودت بمیری سوزانده می‌شوی نه با آتش بلکه با ننگ...با دشنام ... 

فردی که خودش را حذف می‌کند علیه جامعه نمی‌شورد علیه نیاز شورش می‌کند علیه الزام زیستن علیه تقدس بودن علیه مهندسی امید

او نمی‌گوید دنیا بد است نمی‌گوید خسته‌ام نمی‌گوید ضعیفم او فقط می‌گوید نمی‌خواهم باشم همین کافی‌ست تا تمام جهان از او متنفر شود

چون جهان بر پایه‌ی اجبار ساخته شده نه بر اساس انتخاب و هرکسی که انتخاب کند تهدید است

حق مرگ نه به روایت تعلق دارد و نه به حکم قدرت او که از این حق سر باز زند نه گناهکار است نه ضعیف تنها تهدیدی‌ست برای نظم و نظم فقط زمانی آرام است که هیچ انتخابی نباشد و آزادی یعنی شکستن زنجیر روایت و هر روایت جز این عبارت است از بند و اسارت!

پی نوشت :

دوست دارم از این به بعد بیشتر درباره افکارم بنویسم
اینکه فقط سعی می‌کنم بنویسم به این معنا نیست که فکر می‌کنم هیچ برداشت اشتباهی از مسائل ندارم
فقط دارم تلاش می‌کنم کمی ذهنم رو خلوت کنم
می‌نویسم تا وقتی در آینده به این نوشته‌ها برمی‌گردم یادم بیاد که زمانی به چه نقطه ذهنی رسیده بودم

این متن رو هم فقط به این خاطر نوشتم که همیشه برام عجیب بوده
چرا جامعه وقتی کسی خودش رو برای نجات اهداف اجتماعی قربانی می‌کنه اون رو تحسین می‌کنه
اما همون جامعه آدم‌هایی رو که به خاطر زخم‌هایی که از همین اجتماع خوردن به پوچی می‌رسن و خودشون رو حذف می‌کنن سرزنش می‌کنه
از نظر خیلی‌ها اون‌ها آدم‌های ضعیفی هستن

در حالی که یکی برای اهداف جمعی مرده و یکی برای رهایی فردی
اینکه فردیت تا این حد می‌تونه برداشت‌های متفاوتی ایجاد کنه برام سوال‌برانگیزه

تا چند روز پیش فکر میکردم که مثل همیشه یه تابستون عادی رو در پیش دارم 

یه تابستون عادی مثل بقیه ی روزهای عمرم و تنها تغییری که توی زندگیم قراره رخ بده علاوه بر گذر عمرم آفتابی تر شدن اتاقم بعد از یه زمستون طولانیه 

همیشه این موقع از سال با آجیم کلی نقاشی میکشیدیم و میذاشتیمش اون گوشه ای از اتاق که به سختی یه روزنه ی باریکی از نور بهش نفوذ کرده بود تا خشک بشن اما امسال طور دیگه ای شروع شد بین هجوم لحظه ها و بی نظمی حاکم بر زندگیم یه قانون و چرخه ای رو به وجود اورده بودم بدون اینکه یادم باشه این زندگی هیچ قانونی سرش نمیشه و اتاقم الان بیشتر از هر وقت دیگه ای تاریک تره و آسمون از هر موقع دیگه ای شلوغ تر...

آخرین باری که درست و حسابی خوابیدم رو یادم نمیاد این روزا نوبتی میخوابیم و دیشب موقع خواب خواهرم سفت دست های من رو گرفته بود و ازم می پرسید کی همه ی اینا تموم میشه اگر ایران برنده بشه همه ی اینا تموم میشه ؟

نمیدونستم که باید چی بهش بگم و فقط حرفش رو تایید کردم اما مگه جنگ پیروزی هم داره ؟

همیشه ما آدم های عادی بعد از جنگ بیشتر از همه لبخند روی لبمون داشتیم در حالی که از دست داده بودیم زندگی هامون رو.... خاطراتمون رو... و همینطور آدم های امن زندگیمون  رو برای حفظ کردن تکه ای از کل جهانی که نمیدونیم چه شکلیه اون هم به بهانه ی زندگی کردن اما آیا نسلی توی این سرزمین ها با آرامش خاطر زندگی کرده ؟

برای مسافت هایی می جنگیم که نمیدونم اصلا میتونیم اون ها رو طی کنیم یا نه در حالی که پرنده ها آزادانه در هر قسمت از این آسمون آبی که بخوان میتونن پرواز کنن و  فکر میکنیم که  اشرف مخلوقات ماییم ....ما آدم هایی هستیم که همه چیز خودمون رو از دست دادیم تا غروری رو بخریم که حتی نمیدونیم برای کی باید اون رو به ارث بذاریم پاهای خودمون رو از دست دادیم برای بزرگتر شدن  و حفظ کردن کشوری که حتی دیگه نمی تونیم روی زمینش بدویم برای آسمون طولانی تری که حتی مثل قبل با امید نمیتونیم بهش نگاه کنیم برای سر گذاشتن روی زمینی که دیگه حتی نمی تونیم آروم روش بخوابیم اگر اسم این ها پیروز شدنه پس باختن چیه ؟ 

دیگه حس میکنم هیچی رو نمیدونم..انگار هیچ چیزی بلد نیستم و حتی دیگه نمی تونم خودم رو در هیچ زمینه ای قانع کنم و فقط دارم عادت میکنم و میگذرم از همه ی این اتفاقات همونطور که به صدای انفجار های دم صبح عادت کردم همینطور که به دودی که به مدت دوساعته خونمون رو احاطه کرده  و نمیذاره آسمون رو ببینم عادت کردم همونطور که به بوی سوختنی که توی اتاقم پیچیده عادت کردم  

انگاری منم مثل بقیه به پیروزی های پوچ و توخالی عادت کردم....

پ.ن: عکس اول پست آخرین آسمون رنگیه که با دوربین گوشیم ازش عکس گرفتم نمیدونم بازهم قراره که همچین آسمونی رو ببینم یا نه ....

ساعت چهار صبح از شدت استرس تمام بدنم می‌لرزید با اضطراب یکی‌یکی شماره‌ی اطرافیانم رو می‌گرفتم تا فقط مطمئن بشم که حالشون خوبه

بابام برای یه کاری رفته سفر و قرار بود امروز برگرده ولی الان در دسترس نیست مامانمم با این اوضاع عجیب و غریب سه تا شیفت شب پشت سر هم بهش دادن بدون حتی یه لحظه مرخصی

فشار روحی این روزها نفس کشیدن رو برام سخت کرده امشبم فقط من و خواهرم تو خونه‌ایم دور از آدمای مهم زندگی‌مون و هیچ خبری نداریم که کجان یا تو چه وضعیتی هستن

راستش نمی‌دونم این کشور کی قراره روی آرامش رو ببینه کی قراره یه روز فقط یه روز بدون اضطراب و دلهره بگذره چرا همیشه مشکل مال این تکه‌ی نقشه‌ست

خسته‌ام واقعاً دیگه طاقت شنیدن هیچ خبر تازه‌ای رو ندارم

در امتدادِ سکوت‌هایی که سال‌هاست بین من و خودم کشیده‌ام

چیزی فرو ریخت…

بی‌صدا.. بی‌هشدار…

شبیه ستونی از خاکستر که از درون پوسیده

و تنها با نگاه کردن فرو می‌ریزد

من…

محکومِ تبعید از خویش بودم

در تبعیدی که با امضای ترس و تربیت و تردید

خودم صادرش کرده بودم

هیچ‌وقت بلد نبودم با «من بودنم» آشتی کنم

از نامم، از صدایم، از حضورم شرم داشتم…

یگانه؟

نه، من بیشتر شبیه جمعی از نادیده‌ها بودم

همیشه در حال قیاس، همیشه در حال کم آوردن…

و این قیامتِ خاموش

با قساوتی نرم

ذره ذره مرا از پا انداخت

در روزهایی که جهان لبخندهای مصنوعی‌اش را به صورتم کوبید

من خودم را پشت نقاب‌هایی از واهمه پنهان کردم

از آینه‌ها فاصله گرفتم

از صداهایی که دوست داشتن را بلد بودند

و در نهایت

از تکه‌تکه‌های متلاشی‌شده‌ی خودم نیز بریدم

چه دشوار است وقتی نه دشمنی هست و نه نبردی

اما تو هر روز با خویشتنِ زخمی‌ات درگیر باشی

و خونت را با لبخند پنهان کنی

اما حالا

در خرابه‌های روحم

جوانه‌ای مردد سر برداشته…

نه از جنس امید

بلکه از تبارِ فهمیدن

فهمیدنِ اینکه

من، با تمام نقص‌ها و ناکامی‌هایم

زنده‌ام

و این زیستن اگرچه لنگ‌لنگان

اما اثباتی‌ست بر مقاومتِ خاموش یک انسان

انسانی که دیگر نمی‌خواهد

در حاشیه‌ی خودش قدم بزند

انسانی که به آهستگی دارد

ویرانه‌های درونش را

با دستان خودش مرمت می‌کند

همیشه دوست داشتم زودتر بزرگ بشم  فکر میکردم وقتی به این سن برسم دیگه همه چیز واضح میشه دیگه میدونم که چه چیزی درسته و چه چیزی غلط 

فکر میکردم بزرگ شدن یعنی بلد شدن  همونطور که مامان جای تک تک ادویه های توی  کابینت رو میدونست منم می فهمم که راه حل مشکلات زندگیم چیه....

فکر میکردم روزهای بزرگسالی بوی پتوهای نو و خوشرنگی رو می‌دن که مامان  همیشه توی کمد دست‌نخورده برای مهمون‌ها نگه می‌داشت تمیز، مرتب، بی‌چروک و آماده‌ی یک لحظه‌ی خاص

اما الان که بزرگ شدم فهمیدم که اشتباه فکر میکردم خیلی اشتباه...

الان که بزرگ شدم حتی جای ادویه های مختلف رو بارها و بارها فراموش میکنم و گاهی دستم میره به سمت قفسه ای که نباید!گاهی چیزهایی رو میخوام که نباید...گاهی راه هایی رو میرم که نباید...

الان که بزرگ شدم به نظرم اون پتوها زیادی خوشرنگ نبودن و حتی دیگه بوی کهنگی میدن 

الان که بزرگ شدم میفهمم زندگی یه مشکل ساده مثل سردرد نبوده که با خوردن یه مسکن خوب بشه الان میفهمم که زندگی یک مسئله ی حل شدنی نیست بلکه در واقع مجموعه ای از سوال های بی جوابه ...یک مسیر بدون نقشه مثل یه اسمون مه آلود نه اونقدر واضحه که بفهمی چرا و نه اونقدر کم رنگ که بتونی نادیده بگیریش

اما حالا که بالاخره بزرگ شدم میدونم که زندگی یه مسئله ی بی جوابیه که فقط جریان داره 

مثل نسیمی که برای لحظه ای موهام رو نوازش میکنه و قبل از اینکه بفهمم چیشده در دوردست ها گم میشه ..مثل سایه ای که با غروب کم کم در تاریکی حل میشه 

مثل چایی گرمی که با گذر زمان سرد میشه

اما با همه ی اینها هنوزهم مطمئن نیستم که واقعا بزرگ شدم  گاهی اوقات حس میکنم همون بچه ی بازیگوش دیروزم که با چشم هایی در جست و جوی یه جواب به یه نقطه ی نامعلوم خیره میشد .....

پی نوشت : راستش خیلی دلتنگ اینجا شده بودم حس میکنم نسبت به وبلاگ شرطی شدم و اگر اینجا نباشم نوشتن افکارم به اون صورتی که دوست دارم برام سخت میشه طوری که بعد از اینکه از اینجا رفتم تا الان دست به قلم نشده بودم چندباری سعی کردم بنویسم اما اصلا خوب نشدن  ...برای همین فهمیدم که انگار وبلاگ بخشی جدا نشدنی از منه برای همین تصمیم داشتم برگردم اما نمیدونستم کی ....میگفتم شاید چندسال دیگه اما یهویی حس کردم که نیاز دارم یه چیزی بنویسم و افکارم خیلی وقته که روی هم تلنبار شدن

این چند مدتی که نبودم توی کانالم مطلب میذاشتم و واقعا برام مهم بود و دوستش داشتم مخصوصا مخاطب هایی رو که کانالم رو دنبال میکردن واقعا برام باارزش بودم گاهی اوقات توی سخت ترین شرایط پیام های خیلی قشنگی دریافت میکردم یا حتی یه اهنگ... اما یهویی بخاطر یکسری آدم نادرست مجبور شدم فعالیتش رو متوقف بکنم اما سر این قضیه اونقدر ناراحت بودم که حتی حساب کاربری تلگرامم رو هم حذف کردم نمیدونم ممکنه که یه روزی از دوباره برم سراغش یانه اما هنوزم سر این قضیه به قدری ناراحتم که دیگه فکر نکنم فعلا حتی دلم بخواد که سمت تلگرام برم اما تصمیم گرفتم که گاهی وقت ها مثل گذشته اینجا بنویسم ...

پی‌ نوشت : درود امیدوارم حال دلتون خوب باشه:)

خیلی سعی کردم بنویسم ولی ایده ای برای نوشتن به ذهنم نرسید اما یادم اومد که یه بار یکی از نویسنده های بیان که اسمشون رو متاسفانه یادم نمیاد

به جای نوشتن چیزی فقط عکس آپلود کردن و به نظرم کار جالبی اومد و تصمیم گرفتم که منم همین کار رو بکنم...

پی نوشت دو : بنده یه کانال تلگرام زدم 

اگر دوست داشتید خوشحال میشم که جوین بشید:)))

اگر در رابطه با کسی دچار سوءتفاهم میشید به جای قضاوت کردن بهش بگید 

به جای قضاوت کردن بهش بگید 

بهش بگید 

بهشششش بگیددددد.. 

زندگی چرخش داستانی خیلی غیر منتظره ای داره 

گاهی وقت ها به روند نسبتا ثابتی که داره عادت میکنم اما در نهایت طوفانی از اتفاقات غیر منتظره زندگیم رو به طور کامل در خودش می بلعه و تنها کاری که میتونم بکنم اینکه سعی کنم به تغییرات جدید ایجاد شده عادت کنم و دلایل جدیدی برای ادامه دادن و بقای خودم پیدا کنم

نمی تونم بگم که خیلی هوشمندانه عمل کردم اما خداروشکر هنوزهم دلایلی برای لبخند زدن دارم :)

تقریبا بعد از سه ماه رفتم پیش ونیز تا دیدم محکم بغلم کرد و بعد گفتش که نه مثل اینکه سراب نیستی...!

وقتی رفتم توی اتاقش دیدم که روی دیوار پر از کاغذ و روزنامه دیواریه و کلی کتاب جدید خریده بود گفتش که از دوباره داره زبان المانی میخونه و تقریبا تا یکی دوسال اینده کارهای مهاجرتش هم اوکی میشن و بالاخره بعد از این همه سال تلاش میتونه از ایران بره

از بابت اینکه از دوباره وارد مسیر اصلی زندگیش شده و داره هدفمند پیش میره خیلی خوشحال شدم اما یهویی غم عجیبی رو توی قلبم حس کردم و سعی کردم که جلوی اشکهام رو بگیرم اما اخرش رفتم توی بالکن و کلی گریه کردم  

بیشتر کسایی که می شناختم یا مهاجرت کردن یا برای ادامه ی زندگی رفتن به یه شهر دیگه اما هنوز به این غیبت کردن ها عادت نکردم یادمه وقتی خاله بهاره هم میخواست بره همین حس رو داشتم یادمه که کل روز هیچی نخوردم و برای اینکه جلوی رفتنش رو بگیرم در خونه رو قفل کردم و نصف روز رو جلوی در نشستم اما هیچکدوم از اینکار ها فایده نداشت و دلایلی که برای رفتن داشت از وابستگی من بیشتر بود 

اما عجیبه که هنوزم رها کردن ادمها و عادت کردن به نبودشون اینقدر برام سخته 

مامانم میگه در اینده قراره که خیلی راحت تر با این مسائل کنار بیام چون حتی اگر ادم های مهم زندگیم تصمیم به مهاجرت نگیرن بازهم یه فاصله ای بینمون ایجاد میشه چون اولویت ادما همیشه در حال تغییره .....

با وجود اینکه سر این قضیه یکمی حالم گرفته شد اما بقیه ی روز رو به خوبی گذروندم 

باهمدیگه فیلم دیدیم و رفتیم روی پشت بوم  کلی عکس گرفتیم البته از بین این همه عکس سهم من همون یه دونه عکس اول پست بود

چون من اون دوست فداکاریم که کف زمین می شینه تا از اون یکی عکس بگیره سر یکی از ژست هایی که گرفته بود نزدیک بود که پرت بشم پایین اما چیزی که اعصابم رو بهم می ریزه اینکه نصف عکسایی که گرفتم رو پاک کرد و گفت حس میکنم خوب نیفتادم 

امروزم به سرعت گذشت و تمام شد ...

این پست بمونه به یادگار از اخرین روزای دومین دهه ی زندگیم :)

..