پولاریس

بچه که بودم همیشه بهش نگاه میکردم تا تمام حرکات و رفتار هاشو به خاطر بسپارم تا یه بار اونارو ناخواسته تکرار نکنم  تا  یه روزی شبیهش نشم !
اون برای من نمادی از ادمهایی بود که جسم و روحشون بوی تعفنِ سرکوب و نادیده گرفته شدن ، بدی و بی استعدادی رو  میدن...
فکر میکردم اگر تمام چیزهایی که مشخصه ی شناخته شدن اون هستن رو فاکتور  بگیرم به خود رویاییم نزدیکتر میشم حداقل یکی شبیه به اون نمی شم !
روز ها میگذشتن و من هی بزرگ و بزرگ تر میشدم با مغزی که به افکار پوچ شبیه اون نشدن ختم میشد  ، به خودم افتخار میکردم جوری که خودم رو هیچوقت دارای نقص نمی دونستم چون تنها نقصِ توی زندگی من اون بود نه اینکه  به من بدی کرده باشه نه... چون دیگران میگفتن که اون بده ...
تا به یه نقطه ای رسیدم که منم شدم یک آدم بد از اون کسایی که همیشه سرکوب میشدن  بابت انتخاب هام بابت رویاهام بابت رفتارهام بابت چیزهایی که حتی بخشی از من نبودن !
باعث شد کلی فکر کنم به اینکه آیا من خودم رو خوب نشناختم و دیدگاه من نسبت به خودم با  بقیه فرق داره ؟ یا اینکه من آدم بدی نبودم و او هم  همانند من آدم بدی نبوده ؟

آیا او هم همانند من قربانی تفکرات و حرفهای آدم هایی شده بود که نه براساس شناختنش بلکه براساس تفکراتی که خودشون میخواستن در رابطه با اون  باور کنن قضاوت شده نمیدونم اما به یک نتیجه ای رسیدم که همه ی آدمها زمانی بد میشن که اونی که ما میخوایم نباشن اگه بخوام دقیق تر بگم طبق معیار ما نباشن ...
این معیار ها گاهی ریشه در علایق شخصی داره و گاهی هم  در روابط و نفرت ها ...
گاهی هم هیچ دلیلی نداره یعنی ما دلمون میخواد از یک آدمی بدمون بیاد یا تحمل پذیرش و باور اینو نداریم که آره اون یک فرد خوبه!
حتی خیلی های ما بعد از خوندن این مطلب شاید از اینکه باور کنیم که ماهم از این دسته افراد  هستیم جا بزنیم ...(آره خیلی سخته که آدم تو این موارد هم با خودش رو راست نباشه )
تحملش سخته  که به این پی ببری که کل عمرت خودت رو بر اساس چیزهای اشتباهی پرورش دادی
شاید آدمها و محیط تاثیر زیادی روی شخصیت و رفتار ما بزارن اما این ما هستیم که واقعا انتخاب میکنیم که میخوایم چی باشیم ...