پولاریس

 

چرا ما آدما همیشه به چیزایی که همیشگی نیستن دل میبندیم و از چیزهایی که همیشگی هستن دوری میکنیم یا نادیده میگیریمشون؟!
مثل آدما،حس های بد ،درد ها،کلماتی که با هر بار تکرار شون یه زخم جدید بر روح و روان مون ایجاد میشه...
و در عین حال از وجود خودمون دوری میکنیم
قبول دارم انسان کامل نیست و در کنار چیز هایی که با اون ها در زندگی مواجه میشه کامل میشه و معنا پیدا میکنه
اما چه چیزی در زندگی هر انسانی جز خودش همیشگیه ؟!
کسی که هر لحظه هستش کسی که همراه باهات میخنده گریه میکنه تجربه میکنه یاد میگیره ....
کسی که این همه مدت باهات بوده لایق این نیست که توی دنیات جا بگیره ؟!
سختی های زندگی هر انسانی از موقعی شروع شدن که از خودشون دور شدن موجودیت خودشون رو وابسته به چیزهایی میدونستن که نه تنها همیشگی نبودن بلکه سمی بودن...
کمی خودت رو در دنیای خودت جا بده  بغلش کن بگو میدونم که اینجایی میدونم که همیشه باهامی دستت رو بزار رو شونه ی خودت و بگو به اندازه ی تمام سال هایی که تنهات گذاشتم هواتو دارم :) 
به قول یه نفری خودت رو دوست داشته باش مگه خودت چشه:)❤️